O reportażu „Baca z siódmego nieba” Henryka Dedo i Waldemara Kasperczaka

„Tak jak Pan czuje radość z rozmowy z ludźmi, tak ja czuję się szczęśliwy przebywając z owcami” – mówi Henrykowi Dedo bohater reportażu, baca z Soblówki, który miłość do owiec przekazuje w genach swoim dzieciom i wnukom. Dziś, po kilkudziesięciu latach wypasania zwierząt, odchodzi na bacową emeryturę, ale odchodzi wdzięczny Bogu za minione lata i spokojny, bo ma komu przekazać rodzinną tradycję.

Wśród niech jest kilkuletni wnuk bacy, który nie ustępuje dziadkowi wiedzą na temat owiec i jest jedną z ważniejszych postaci reportażu. Oprowadza reportażystę po bacówce, opowiada o zwyczajach pokarmowych owiec. A kiedy trzeba uzupełnić brakującą wiedzę, zadaje dziadkowi dociekliwe i precyzyjne pytania na temat ukochanych zwierząt.

Reportaż Henryka Dedo i Waldemara Kasperczaka jest opowieścią o człowieku, który w górach, w bacówce czuje się jak w siódmym niebie. Ale jest to też historia o rodzinie silnej wspólną pasją. Najmłodsi wolny czas spędzają wśród owiec, ucząc się ich zwyczajów, gotując tradycyjne posiłki w gronie najbliższych. Gra na tablecie jest – jak twierdzą – nudna i sprawia, że bolą oczy.

Tę rodzinną jedność oraz wspólnotę doświadczeń i priorytetów ukazuje rozbudowana scena, która pojawia w drugiej części reportażu. Zgromadzeni w jednym miejscu bliscy bacy, matka, żona, synowie, córki, wnuki snują wspomnienia związane z miłością do gór i owiec. Scena ta dla niektórych może okazać się zbyt długa, dla innych stanowić będzie zapis międzypokoleniowej rozmowy o wartościach, które ujawniają się w codzienności, rozmowy o znaczeniu małych rzeczy i o sile budowanej na wspólnocie doświadczeń.

Są w tym reportażu dwa elementy audialnego tworzywa, które zostały ukazane w ich wielkiej sile: dźwięk akustyczny i ludzka mowa. Pierwsza część audycji nagrana na hali jest pochwałą naturalnego dźwięku i pochylaniem nad jego ekspresją i wielowymiarowością. Rozmowa reportażysty z bacą i jego wnukiem „dzieje się” na tle bogatej akustycznie naturalistycznej pieśni skomponowanej w oparciu o brzmienia setek dzwoneczków i odgłosy zwierząt. Reportaż Dedo i Kasperczka jest wspaniałym dowodem na to, że dźwięk ma w sobie przestrzeń, ruch, dynamikę, że dźwięk jest namacalny, a z pewnością wizualny! Ten reportaż ukazuje też piękno ludzkiej mowy, jej góralskiej odmiany, tę soczystość, ekspresję, barwność.

To w końcu opowieść o sile wartości, takich jak wiara, rodzina, pasja, szacunek czy wdzięczność i o tym, że na wszystko w życiu przychodzi czas, także na przekazanie ukochanych owiec w inne, równie dobre ręce.

Audycja do wysłuchania pod linkiem Studio Reportażu i Dokumentu | “Baca z siódmego nieba” – reportaż Henryka Dedo i Waldemara Kasperczaka (polskieradio.pl)

Autorką recenzji jest Kinga Sygizman