*Źródło zdjęcia: https://pin.it/29u4fPfJ3
Główną bohaterką recenzowanego reportażu jest Klaudia Wysiadecka, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, osoba od urodzenia niesłysząca, zmagająca się w związku z tym z wieloma wyzwaniami. Największym okazała się przynależność.
Słyszy zbyt mało czy słyszy za wiele? To pytanie pozostawało – dalej zostaje – dla Klaudii zagadką. Dla środowiska osób głuchoniemych dziewczyna słyszy i mówi zbyt dobrze, by móc zostać uznaną za jedną z nich. Dla osób słyszących znowu słyszy za mało, żeby nazwać ją osobą prawidło rejestrującą dźwięki.
Podczas odsłuchu materiału dowiedzieć możemy się więcej o życiu Klaudii – trudnych początkach, niezrozumieniu i braku akceptacji ze strony otoczenia. Bez wątpienia dziewczyna przeszła w życiu trudną drogę, by być w miejscu, gdzie się obecnie znajduje. Ale tę historię opowiada nie tylko główna bohaterka, głosu udziela również jej mama oraz partner. Starsza kobieta opowiada też o własnych przeżyciach – o początkowym szoku na wieść o niepełnosprawności córki, o walce, jaką podjęła o jej pełnosprawność i o radzeniu sobie z odrzuceniem dziewczynki przez rówieśników. Kiedy do rozmowy dołącza Emil, chłopak Klaudii, słyszymy o wewnętrznych obawach dotyczących odrzucenia ze względu na zaburzenie słuchu.
Drugim światem Klaudii jest sztuka – to do niej uciekała w chwilach, kiedy czuła się źle. Sztuką uczyniła więc swoje życie – jest w końcu, jak już wcześniej zostało wspomniane, absolwentką katowickiego ASP. Jej praca dyplomowa, zatytułowana „Blue Whale 52 Hz”, w formie animacji opowiada o samotnej, niesłyszącej dziewczynce, która poznaje historię niezwykłego (i prawdopodobnie również niedosłyszącego) wieloryba – innego niż wszystkie inne. Postać ssaka nie została wymyślona na poczet tej pracy – pod koniec lat 80. XX wieku amerykańcy badacze wykryli dźwięki wieloryba o częstotliwości 52 Hz – najwyższej, jaką te zwierzęta mogą osiągnąć. Ze względu na niezwykłość swojego „wokalu”, wieloryb ten nigdy nie został sklasyfikowany do żadnego gatunku. Klaudia czuje się podobnie – niezakwalifikowana ani do słyszących, ani do tych niesłyszących. Jej praca to odzwierciedlenie jej samej, jej życiowej drogi i towarzyszących temu emocji.
Reportaż jest dziełem, którego dobrze się słucha – nic dziwnego, skoro za dźwięk odpowiedzialny był Artur Giordano. Odgłosy otoczenia, nastrojowa muzyka – wszystko to oddziałuje na odbiorcę w sposób należyty podczas odsłuchu materiału. Głosy bohaterów, które są tak różnorodne, również ze względu na to wpływają pozytywnie na odbiór utworu audialnego. Z kolei Anna Dudzińska wykonała dobrą pracę przy prowadzeniu narracji i przedstawieniu nam historii Klaudii w sposób, jaki poznaliśmy – tego się po prostu dobrze słucha. Przystępność w odbiorze może, moim zdaniem, wynikać również z długości utworu, który nie jest zbyt długi.
Osobiście uważam, że reportaż warty jest uwagi nie tylko przez wzgląd na świetną realizację i dźwięki, ale również ze względu na doświadczenia życiowe, z którymi my – odbiorcy – możemy się utożsamić. Mowa tu o doznaniu bycia rodzicem niepełnosprawnego dziecka, o byciu wyalienowanym i wyśmiewanym przez rówieśników oraz o obawach przed wejściem w związek i odrzuceniem w dorosłym życiu. Część ludzi zapoznających się z materiałem Dudzińskiej na pewno w którymś momencie poczuje się bliżej bohaterów i opowiadanej przez nich historii właśnie ze względu na wspólne doświadczenia.
Autorką recenzji jest Natalia Sobczyk, studentka pierwszego roku Dziennikarstwa, Mediów i Projektowania Komunikacji Uniwersytetu Łódzkiego.
Reportaż do wysłuchania w podcastach Radia 357 oraz na kanale You Tube, na którym zamieszczone zostało tłumaczenie reportażu na PJM!
We inform you that this site uses own, technical and third parties cookies to make sure our web page is user-friendly and to guarantee a high functionality of the webpage. By continuing to browse this website, you declare to accept the use of cookies.
