To jest tytyuł tego artykuły, może być w dwóch wersach, albo w 3 jeżeli będzie bardzo długi.

W sieci liczba tekstów o projektowaniu partycypacyjnym,

włącznie z poradnikami, jest spora. Na użytek tego numeru kwartalnika poprosiliśmy kilku praktyków, aby ze swojej perspektywy odnieśli się do tej metody. Na rodzimym gruncie najwięcej doświadczenia w projektowaniu miejskich systemów informacyjnych i mebli do przestrzeni publicznej ma Towarzystwo Projektowe, które przez 25 lat wykonało kilkanaście tego typu prac. Jerzy Porębski, jeden ze współtwórców TP, w artykule Czy woli Pan/Pani czerwony, czy niebieski? przybliża, jak zmieniło się podejście zarówno władz, jak i mieszkańców do partycypacji w projektach dotyczących właśnie przestrzeni miejskiej.

Nie jest to, jak można by przypuszczać, zawsze zmiana na lepsze. Ciekawym podejściem istotnym dla pracy w przestrzeni publicznej jest projektowanie taktyczne, które pozwala przed realizacją lub wyborem rozwiązania sprawdzić koncepcję w realizacji prototypowej (Paweł Grobelny Prototypowanie miasta). Autor sam uczestniczył w takim procesie projektowym, biorąc udział w konkursie na platformę widokową do paryskiej dzielnicy La Defense. Te eksperymenty, choć niekiedy drogie, najlepiej pokazują, co się sprawdza w przestrzeni miejskiej, a co tylko na papierze. Projektowanie partycypacyjne nie dotyczy tylko przestrzeni miejskiej. Zrodziło się w projektowaniu ergonomicznym środowisk pracy z udziałem pracowników w latach 60. ubiegłego wieku. Jako jedna z metod jest wykorzystywane w projektowaniu produktów i usług. Zakłada, że tylko uważne obserwowanie przyszłego użytkownika, zrozumienie jego potrzeb i preferencji, ale też możliwości i ograniczeń może dać satysfakcjonujący projekt.

Obserwacja jest jedną z wielu sposobów pozyskiwania wiedzy. W zależności od rodzaju projektu dobiera się określone narzędzia. Joanna Krokosz w tekście Wywiad to nie wszystko. O partycypacyjnych metodach projektowania dzieli się doświadczeniem w projektowaniu dla seniorów pozostających w domach pomocy społecznej. Poznanie tej grupy osób wiąże się z modyfikacją istniejących metod, ale również poszukiwaniem autorskich technik pozyskiwania informacji. Czasem jednak warto skorzystać z pomocy specjalistów i wypróbowanych metod, co akcentuje Katarzyna Ociepka-Miąsik (Techniki badawcze w projektowaniu partycypacyjnym usług).

Mimo że o projektowaniu partycypacyjnym mówi się i pisze wiele, to doświadczenia wyniesione z praktyk zawodowych upewniają, że metoda, choć przydatna i współcześnie w wielu przypadkach konieczna, niesie za sobą wiele trudności i pułapka.